Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Στο κυνήγι των σαλιγκαριών


Στα δύσκολα χρόνια που ζούμε, στη χώρα κωμωδία που ζούμε όλοι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα αισθανόμαστε φοβερή οικονομική ανασφάλεια. Και φοβόμαστε. Φοβόμαστε για το μέλλον μας, για το μέλλον των παιδιών μας. Παράλληλα ψαχνόμαστε να βρούμε μια εργασία χαμηλού κόστους που μελλοντικά θα μας αποδώσει κάποια χρήματα...

Και μέσα σε αυτές τις συνθήκες εγώ, όπως και εκατοντάδες άλλοι πέσαμε πάνω στη σαλιγκαροτροφία, ως μια ενασχόληση υποσχόμενη, με πολλές προοπτικές και δυνατότητες...

Στην αρχή μας έπιασε ενθουσιασμός...να μάθουμε, να χτίσουμε, να πληρώσουμε, να κάνουμε σαλιγκάρια...

Τα πράγματα όμως δεν είναι απλά. Από το ενδιαφέρομαι για τα σαλιγκάρια, μέχρι το κάνω φάρμα σαλιγκαριών και πετυχαίνω, η απόσταση είναι τεράστια...

Όπως όλοι γνωρίζετε, δύο είναι οι δυνατοί τύποι εκτροφείων. Ο Κλειστός και ο ανοικτός τύπος. Και οι δύο έχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Στο κλειστό είναι το υψηλό κόστος, η μούχλα από την υγρασία στα ξύλα σκέπαστρα των σαλιγκαριών και...τα περιττώματα! Στο ανοικτό το ότι η παραγωγή σου είναι μικρότερη και τα σαλιγκάρια σου κινδυνεύουν από πάρα πολλούς αστάθμητους παράγοντες...


Και βέβαια κάπου εδώ έρχονται οι εταιρείες που σε παρέχουν τεχνογνωσία και κάποιες από αυτές αναλαμβάνουν να αγοράσουν και την παραγωγή σου, αρκεί να υπάρχουν κάποιες προυποθέσεις...


Εγώ δε θέλω να τις αποδοκιμάσω άμεσα και να τις απορρίψω (που τις απέρριψα) αλλά το θέμα είναι ότι ενδιαφέρονται να πάρουν πρώτα από όλα τα ωραία σου λεφτά, χωρίς να σου μάθουν κάτι ουσιαστικό, γιατί άλλωστε και αυτές δεν ξέρουν...Θα μου πεις ότι πουλάνε τεχνογνωσία και αυτή είναι ακριβή, αλλά όπως κι αν έχει αν δεις τι σου προσφέρουν σε σχέση με τα λεφτά που ζητούν είναι να βάλεις τα γέλια ή καλύτερα τα κλάματα...

Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που γνωρίζουν...αλλά όπως είπα και πριν είναι πολλά τα λεφτά Άρη και αμφίβολα τα αποτελέσματα...

Θα μου πεις ότι έτσι κι αλλιώς το όλο θέμα των σαλιγκαριών, σε σχέση με άλλες χώρες εδώ στην Ελλάδα είναι εντελώς αδιαμόρφωτο και γενικότερα στον αέρα...

Ωστόσο, από τη στιγμή που όλα είναι ρευστά και ελάχιστοι γνωρίζουν, γιατί λοιπόν να χάσεις τα ωραία σου λεφτά στην απευκταία περίπτωση που στραβώσει η υπόθεση;;

Η πρώτη λοιπόν απόφαση που πήραμε είναι να αποφύγουμε τις εταιρείες και να δοκιμάσουμε μόνοι μας να παραγάγουμε σαλιγκάρια, με βάση τις γνώσεις μας και τις γνώσεις άλλων ανεξάρτητων σαλιγκαροπαραγωγών...Το ίδιο συμβουλεύω και σε σας!


Και βέβαια, το αυτονόητο! Πρώτα θα δοκιμάσουμε, θα πειραματιστούμε με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος και στη συνέχεια, ανάλογα με τα αποτελέσματα θα αποφασίσουμε αν συνεχίσουμε ή όχι...δεν είναι δυνατόν να ξεκινήσεις με ένα στρέμμα κλειστό ή με πέντε στρέμματα ανοιχτό, όταν εκ των πραγμάτων είσαι άσχετος από σαλιγκάρια...

Τουλάχιστον, αυτή είναι η δικιά μου απόφαση. Και κάτι ακόμα. Βλέπω πάρα πολλούς να αναλώνονται στο internet και να γράφουν, να γράφουν σε blogs για τα σαλιγκάρια και να λένε απίθανα πράγματα... Καλά τα λόγια αλλά τα σαλιγκάρια δεν γίνονται στο δίκτυο αλλά σε δικτυοκήπια και ανοιχτές φάρμες...εγώ όλα τα άλλα τα ακούω βερεσέ! Είναι αυτό που λέει η φυλή μου, «με το μυαλό τους μπαιράμι κάνουν»...

Θα μου πεις και εσύ δεν γράφεις στο διαδίκτυο; Ναι. αλλά έχουμε αποφασίσει να ξεκινήσουμε με λίγα μέσα και πολλές επιφυλάξεις, παραδέχομαι ότι ξέρω ελάχιστα πράγματα και θέλω αυτήν την προσπάθεια να την καταγράψω σε ένα ημερολόγιο, μήπως και βοηθήσω ή βοηθηθώ από κανέναν φίλο που σκέπτεται όπως και εγώ...


Λοιπόν, η πειραματική εκτροφή θα γίνει σε πατρικό οικόπεδο εντός χωριού 300 τετραγωνικών, στην οποία θα προσπαθήσουμε να συνδυάσουμε τα πλεονεκτήματα και του ενός και του άλλου τύπου...Τώρα πώς θα γίνει αυτό...θα το δείτε στο κείμενο που θα γράψω αύριο...

Και μια τελευταία σκέψη, σαν υστερόγραφο, το οποίο θα καταλάβουν οι γνωρίζοντες...αν μια εταιρεία αγοράζει σαλιγκάρια 4 ευρώ, έχει πανελλαδικό και πανευρωπαϊκό δίκτυο και στη συνέχεια την ίδια την παραγωγή την πουλάει σαν μάνες - γεννήτορες 12 ή 14 ή ακόμα χειρότερα 16 ευρώ...αυτό πώς λέγεται;;; μήπως λέγεται πυραμίδα;